CIECIERZYCA ZE SZPINAKIEM I QUINOA

Postanowiłam wrócić do quinoa, którą dotąd poza kilkoma próbami (udanymi zresztą) zaniedbywałam.

Nie wiem dlaczego, bo jest to kasza naprawdę super wartościowa, bez glutenu, smaczna i gotuje się dość szybko. Zwłaszcza konsystencja tej kaszy mi odpowiada - jest taka gładka i delikatna.

Quinoa jest jak dla mnie bez specjalnego smaku, tak więc smak zależy od dodatków, dobra zarówno na słono jak i słodko (próbowałam jej kiedyś w cieście i wyszło znakomite).

Przepis znalazłam u wegetarianki ale pozmieniałam trochę, bo nie jem pomidorów. Postanowiłam zastąpić je cytryną i odrobinę posłodzić, żeby uniknąć potrawy mdłej, co czasem mi się zdarza z kaszą i ze szpinakiem. Danie wyszło słodkawe co bardzo mi zasmakowało, dość delikatne ale sycące. Pewnie jeszcze kiedyś się na nie skuszę.

Składniki:
(porcja obiadowa dla 2 osób)

• około 400g szpinaku mrożonego - paczka
• pół szklanki ciecierzycy
• 1/3 szklanki quinoa - komosy ryżowej
• 1 cebula
• 2 ząbki czosnku
• płaska łyżka cukru trzcinowego
• 1/2 łyżeczki gałki muszkatołowej
• sok z 1/3 cytryny
• sól
• pieprz
• olej z pestek winogron do smażenia

Ciecierzycę namoczyłam na noc. Następnego dnia ugotowałam - około godziny. Quinoa ugotowałam w szklance wody - około 20 minut. Na oleju podsmażyłam posiekane cebulę i czosnek. Dodałam szpinak, gałkę muszkatołową, sól, pieprz, cukier trzcinowy i sok z cytryny, poczekałam aż szpinak zmięknie. Na koniec dołożyłam ciecierzycę i quinoa, wymieszałam, podgrzałam.

A przypomniałam sobie o quinoa pod wpływem ostatniej lektury - "Zdrowie zgodne z grupą krwi" Jamesa D'Adamo i Allana Richardsa.

Lubię o wszelkich teoriach, nie tylko dotyczących diety, czytać u źródła.

Dr James D'Adamo - twórca tej diety - pisze bardzo spokojnie, logicznie i pięknie o swoich długoletnich obserwacjach podczas leczenia pacjentów. Bez uproszczeń i uogólnień - D'Adamo podkreśla, że każdy człowiek jest inny i każdy potrzebuje czego innego. Dieta jest zrównoważona, opiera się na unikaniu produktów przetworzonych, wykorzystywaniu poszczególnych grup pożywienia w różnych proporcjach dla każdej grupy krwi, podaje ogólne zasady, w myśl których każdy może znaleźć swój złoty środek i zachęca do indywidualnego szukania. Zresztą on sam ciągle szuka i rozbudowuje swoją teorię, tak żeby nie ograniczała się tylko do czterech grup krwi, ale uwzględniała również stany pośrednie i różnice między ludźmi.

Zastanawia mnie również to, czego w tej książce nie ma - wśród produktów zalecanych i nadających się do jedzenia, paru pozycji nie ma wcale (niezależnie od grupy krwi) - brak cukru i duży dystans do pszenicy to już standard, ale nie pojawia się w ogóle również wieprzowina czy kukurydza.

Zachęcam do czytania, w dzisiejszym zalewie różnych ekstremalnych diet i pomysłów, to jest pozycja bardzo przemyślana i zrównoważona, pięknie i klarownie opisana, zostawiająca duże pole do osobistych wyborów każdego człowieka.

Książka mnie zauroczyła, do diety zgodnej z grupą krwi mam olbrzymi sentyment, ponieważ moje wyniki badań na nietolerancje pokarmowe zgodziły się z tą dietą prawie w 100%, a w książce znalazłam proste i logiczne tych wyników wyjaśnienie.

Dominika